طاهره می گه بنویس ....حتی اگه می خواهی از چیزهای دیگر بنویسی

من به یه نتیجه ای رسیدم : خیلی شعار می دهم

و اونها رو تو ذهنم اونقدر هک می کنم که باورم می شه...

ولی  راستش اینه :

زندگی سختتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتت

خیلی سخت

اونقدر که هی باید تو دلم بگم : و خدایی که در این نزدیکی است...

متاسفم که زندگی دوست داشتنی نیست

متاسفم که هر چی تلاش کنی آخرش هم هیچ! اصلا به احتمال 90 % راهت هم غلط بوده

متاسفم که آدمها هی همو اذیت می کنن

متاسفم که .............

هیچ چیز قشنگی نیست , چون حتی گل های دنیا هم خار داره!

اصلا دیگه به چرایی ها و فلسفه های احمقانه افکارم اهمیت نمی دهم , چون زند گی مرگ تدریجی است ....

امان از دست من , چون من هم آدمم

از بس باید بگی شاید اون ها یه طور دیگه فکر می کنن/شرایط شون فرق می کنه / منظورت رو نفهمیدن / قصدی ندارن که /گناه دارن///////////خسته شدم

و می دونم که قائدتا یه آدم هایی هم از من خسته شدن

اگه قرار من بقیه رو اذیت کنم و بقیه هم منو , پس ای کاش هیچ کدوم زبون همو بلد نباشیم , ای کاش توی یه کره دیگه بودیم یا اصلا نبو دیم

می دونم هر کی اینو بخونه می خواهد منو متقائد کنه که نه , زندگی چه چیزهایی داره که ....

ولی من فکرم اینه:

وایسا دنیا من می خواهم پیاده شم

شایه اینظوری یه سخنران و شعار ده از این سر این دنیای دنی و بد بخت دست بر داره

طاهره جان نوشتم !

راست راست راست

و خدایی که از همه بیشتر تو رو نارحت می کنم : شرمنده

زندگی
من نگرانم...
شاید سلام
پایان
[عناوین آرشیوشده]